Z wizytą w indiańskiej wiosce

czyli sentymentalna podróż w świat lektur z dzieciństwa

Lato chyba wszystkim kojarzy się z wakacjami, nawet jeśli pesel i zawód nie pozwalają cieszyć się nimi w pełni. Latem nawet stateczni ludzie zachowują się mniej poważnie niż na co dzień i wyruszają na wyprawy do miejsc stworzonych z myślą o dzieciarni, a przy okazji - w świat lektur z dzieciństwa.

To tak tytułem wyjaśnienia, dlaczego w jeden z weekendów wybraliśmy się z mężem do Tatanki - indiańskiej wioski, która wyrosła niedaleko Zgierza. Nie, żebyśmy czymś tam specjalnie się powodowali, po prostu z nudy i w oczekiwaniu na urlop. Myślałam nawet, że cała ta wioska to będzie niewypał, ot, takie badziewie dla małolatów. Ale wycieczka okazała się całkiem udana. W głównej mierze dzięki przesympatycznej przewodniczce, która nas oprowadzała. Słuchając jej czułam, że dziewczyna pasjonuje się tym, o czym opowiadała, czyli północnoamerykańskimi Indianami. 

Wioska Tatanka położona jest w Solcy Małej gm, Ozorków.

                               Więcej znajdziecie tutaj: http://www.indianie.pl/

 

 

A mnie sentyment jakiś taki ogarnął, że znalazłam się na powrót w świecie moich ulubionych bohaterów z dzieciństwa. W czasach, gdy moje koleżanki fascynowały się Anią z Zielonego Wzgórza, Pollyanną i kim tam jeszcze, o kim nie mam nawet pojęcia, ja zaczytywałam się w powieściach z prerii. Podczas gdy one wieszały nad łóżkami plakaty piosenkarzy, ja wzdychałam do Unkasa, ostatniego Mohikanina. A tak à propos tytułu drugiego tomu Pięcioksięgu przygód Sokolego Oka, to dopiero w tej indiańskiej wiosce dowiedziałam się, że Unkas wcale nie był ostatni i Mohikanie istnieją i żyją w USA do dziś.

Ale, bardziej niż dziewczęce zauroczenie jakimś powieściowym bohaterem, pamiętam świat opisywany w tych książkach, tchnący innością, wolną przestrzenią i rządzony prostymi sprawiedliwymi zasadami (co oczywiste, jeśli uwzględnić, że to w końcu były książki dla młodzieży). Taki właśnie był świat powieści Karola Maya o Old Shatterhandzie i jego przyjacielu, szlachetnym wodzu Apaczów – Winnetou, prawdziwej ikonie powieści o Indianach. Czy jest ktoś, kto nie czytał, nie oglądał, albo przynajmniej nie słyszał o Winnetou? Wiem, wiem, Karol May nie był nigdy w Ameryce, a swoje książki pisał siedząc w więzieniu. Ale czy to ważne w obliczu tego, jak porywające są przygody jego bohaterów i jak działające na wyobraźnię są jego opowieści? Natomiast prawdziwszy obraz życia na Dzikim Zachodzie znaleźć można zapewne w powieściach Wiesława Wernica i Stanisława Supłatowicza (Sat Okh). Cykl Wernica o przygodach doktora Jana to, jak pamiętam, jeden z moich ulubionych w okresie, gdy byłam już młodszą nastolatką. U Wernica dodatkowo jeszcze można było liczyć na wątek kryminalny, oczywiście złoczyńcy i ich uczynki były na miarę wieku czytelników, do których adresowane były te lektury. 

 

Nie mam pojęcia, czy obecnie dzieciaki czytują jeszcze książki o Indianach, czy tylko o Harrym Potterze albo komiksy. Ale patrząc na wiek naszej przewodniczki z indiańskiej wioski, sądzę, że jeszcze kilka lat temu czytywały i fascynowały się nie mniej, niż ja. I choć te zainteresowania dawno mi minęły, to jednak wizyta w indiańskiej wiosce uświadomiła mi, że sentyment do północnoamerykańskich Indian pozostał. Może nawet sobie odświeżę coś o Dzikim Zachodzie, tak w ramach wakacyjnego wyluzowania. Choćby Tomka na wojennej ścieżce.