Prawdziwy świat

Natsuo Kirino

Wydawnictwo SONIA DRAGA, Katowice 2010

245 stron

Natsuo Kirino zabiera czytelnika w świat japońskich nastolatków, świat zastanawiający i budzący grozę, jeśli rzeczywiście tak on wygląda. 

 

Główni bohaterowie Prawdziwego świata to pięcioro siedemnastolatków z tak zwanych, jak to się u nas mówi, „dobrych domów” - cztery przyjaciółki: Toshi (ukrywająca się czasem pod imieniem Ninna Hori), Yuzan, Terauchi i Kirarin oraz chłopak zwany Glistą. Rodzina Glisty niedawno zamieszkała w sąsiedztwie Toshi, on chodzi do ekskluzywnej prywatnej szkoły i młodzi prawie się nie znają. Jednak gdy któregoś wakacyjnego dnia zamordowana zostaje matka Glisty, a on staje się głównym podejrzanym, Toshi i jej przyjaciółki, bardziej lub mniej świadomie i dobrowolnie, pomagają mu w ucieczce i ukrywaniu się. Doprowadzi to do jeszcze większej tragedii, niż początkowe morderstwo.

Natsuo Kirino z jednej strony rysuje przytłaczający obraz samotności młodych ludzi, z drugiej – ich kompletnego nieprzystosowania, zupełnej nieznajomości spraw oczywistych dla każdego normalnego człowieka. Każde z nich udaje kogoś innego, ukrywa swoje prawdziwe ja przed rodziną, przyjaciółkami, przed całym światem (nawet imion nie używają prawdziwych). I każde ma swoje powody, które można sprowadzić do jednego wspólnego mianownika, jakim jest poczucie samotności, wyobcowania i lęku przed niezrozumieniem i brakiem akceptacji. Żyją jakby nie swoim życiem, ale życiem stworzonych przez siebie awatarów w grze komputerowej. 

Podobnie ich reakcja na wiadomość o zabójstwie matki Glisty jest reakcją jakby na usunięcie przeszkody w grze. Żadnych uczuć wyższych, żadnego przejęcia, zero negatywnej oceny dla dokonanej zbrodni, brak poczucia nieodwracalności tego zdarzenia. Tak, jakby nie wydarzyło się to w rzeczywistym świecie, jakby kobietę pozbawiono jednego z trzech-pięciu żyć, a morderstwo było po prostu niezbędnym posunięciem, aby przejść na wyższy poziom. 

Jak to możliwe, jak mogło dojść do tego, iż ci młodzi ludzie mają tak wypaczone pojmowanie świata? Odpowiedź znaleźć można w stosunkach panujących w rodzinach tych dzieciaków, w ich szkołach. Ważna była nauka, sukcesy odnoszone od najmłodszych lat w rywalizacji z rówieśnikami, mające zapewnić lepszy start w dorosłe życie. Tylko, że ci, którzy odpowiedzialni byli za ich wychowanie, zagubili gdzieś po drodze proporcje, przez co więzi międzyludzkie, empatia, uczucia zeszły na dalszy plan, więcej – w ogóle nikt tych dzieci tego nie uczył, nie pokazał. Musiały nauczyć się tego na własnej skórze, w sposób najbardziej dramatyczny z możliwych.

Skończyłam tę książkę z nadzieją, że – wbrew tytułowi – prawdziwy świat tak nie wygląda ani w Japonii ani nigdzie indziej, że nie doszliśmy jeszcze do tego etapu, a powieść Natsuo Kirino ma być jedynie przestrogą dla dorosłych. Izolowanie dzieci od rzeczywistego życia, szklany klosz rozpościerany przez rodziców nad coraz mniej licznym potomstwem, nienauczenie ich tego, co dobre, a co złe, hodowanie takich małych, wyobcowanych z realnego życia egoistów, to wcale nierzadkie postawy, jakie możemy dziś obserwować wokół. Prawdziwy świat do ostrzeżenie, do czego może doprowadzić ten coraz powszechniejszy również u nas model wychowania.